Η 24χρονη Γεωργία Μπίκα ήθελε να γιορτάσει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και πήγε σε ένα πάρτι. Και εγώ ήθελα να γιορτάσω τις πρώτες ώρες του χρόνου, και οι φίλες μου το ίδιο. Είναι κακό; Λέει κάτι αυτό για τις ηθικές μου αξίες ή για τις επιλογές μου; Εγώ το μόνο που έπαθα εκείνο το βράδυ ήταν ότι κόλλησα κορωνοϊό. Την Γεωργία όμως την βίασαν. Την νάρκωσαν και την βίασαν.

Διαβάζω την είδηση στα social media και ένας κόμπος ανεβαίνει στο στομάχι μου. Στην αρχή μουδιάζω και σκέφτομαι ότι είμαι «τυχερή» που δεν συνέβη σε εμένα, που εγώ μπήκα στο αμάξι μου και γύρισα σπίτι μου χωρίς να με βιάσουν.

Την Γεωργία δεν την ξέρω, αλλά νιώθω τον φόβο της. Θα μπορούσα να είμαι στην θέση της, θα μπορούσε να είναι η αδερφή μου ή η φίλη μου.

Οι άντρες στον περίγυρώ μου δεν καταλαβαίνουν όταν τους λέω ότι φοβάμαι κάθε φορά που γυρνάω σπίτι - ακόμα και όταν γυρνάω με το αμάξι-, τους φαίνεται περίεργο όταν λέμε η μία στην άλλη «Στείλε όταν φτάσεις, να ξέρω ότι έφτασες ασφαλής».

Ξέρετε γιατί το κάνουμε; Γιατί είναι αρκετές οι πιθανότητες να μην φτάσουμε ασφαλής;

Η Γεωργία πήγε σε ένα πάρτι και ξύπνησε χωρίς εσώρουχο, βιασμένη και από πάνω είχε να αντιμετωπίσει και τους χαρακτηρισμούς «εύκολη ή ήθελε και τα έπαθε». Οι βιαστές βρήκαν μια κοπέλα σε ημιλιπόθυμη κατάσταση και αντί να την προσέξουν, την βίασαν.

Και για να ξεκαθαρίσουμε. Ο βιασμός δεν είναι θέμα σεξουαλικής ικανοποίησης, είναι θέμα επιβολής.

Πού είναι οι ανθρωπιά μας; Που είναι η ψυχή μας; Γίναμε τα τέρατα της φύσης στην προσπάθεια μας να επιβληθούμε στα υπόλοιπα ζώα;

Δύο είναι αυτά που με στεναχωρούν περισσότερο με αυτή την κατάσταση. Ότι η Γεωργία πρέπει να ζήσει με αυτό και ότι οι βιαστές στην καλύτερη θα φάνε κάποια λίγα χρόνια στην φυλακή και σύντομα θα είναι πάλι έξω.

Η κοινωνία μας επιτρέπει στους βιαστές να μας βιάζουν, εμείς τους οπλίζουμε. Εμείς τους δίνουμε τη «δύναμη» να πιστεύουν ότι μπορούν να συμπεριφερθούν έτσι σε ένα άλλο πλάσμα. Εγώ γιατί δεν έχω σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο σε έναν άλλον άνθρωπο;

Εγώ γιατί φοβάμαι;

Γιατί φοβάμαι κάθε μέρα με ποιον βγαίνω; Γιατί ανησυχώ πως θα γυρίσω και γιατί κοιτάω το ποτήρι με το ποτό μου λες και είναι το πιο πολύτιμο ποτήρι του κόσμου; Γιατί πρέπει να κοιτάω πίσω πριν μπω στο σπίτι και γιατί με κάνετε να μην μπορώ να εμπιστευτώ τους ανθρώπους;

Ας μου εξηγήσει κάποιος το γιατί.